Yaya

Share your story

Elegí no ser madre

2017 Chile

Sin duda yo no hubiera podido ser feliz ni hacer feliz a ese bebé! Estoy tranquila, pero sin dudas jamás volvería a pasar por algo así otra vez. Es demasiado fuerte la experiencia.

Fue difícil! Pero exitoso. Muy doloroso pero fue en mi caso muy rápido.

Soy madre de dos niños, los amo con toda el alma! Tengo 33 años, después de tener a mi segundo hijo estuve mucho tiempo con una depresión muy fuerte y si bien ya estoy mejor sé que mi depresión sigue ahí como en un estado de latencia, aprendí a vivir con ella ( mi padre se suicidó hace un par de años y mi hermana también sufre de depresión) pero en fin siempre trato de ser feliz con mi familia. A mediados de septiembre tenía que llegar mi periodo... pero no pasó! Le dije a mi marido que estaba con atraso, me dijo que no me estresara, que ya bajaría. Pasó 1 semana y mi angustia comenzó a crecer, me compré un test de embarazo, tenía tanto miedo del resultado! Yo no quería ser mamá otra vez, mi corazón me decía " no puedes, no eres capaz" así lo sentí todo mi cuerpo, mi alma se desgarraba cuando leí el resultado positivo! Lloré, lloré y lloré, miraba mi casa pequeña, donde sólo hay 2 dormitorios, mi hijo pequeño aún comparte nuestra cama, pensaba que iba a hacer con otro hijo si ya con dos mi vida es complicada. No soy una madre perfecta y no podía traer otro hijo a este mundo. La depresión se empezó a apoderar de mi otra vez, ya no quería jugar con mis hijos, mi humor estaba terrible, sólo quería acostarme y llorar. Tenía que levanrme por mis hijos, llevarlos al colegio, ir a buscarlos y ante la familia de mi marido fingir que estaba bien. Al principio mi marido quería tenerlo, pero cuando se dio cuenta de lo mal que yo estaba me ofreció su apoyo para la decisión que yo tomara. Empecé a buscar info en Internet sobre el Misotrol y lo conversamos me dijo que tenía unos conocidos que quizás podían ayudarlo, era una esperanza para mi. A esas alturas yo ya tenía cerca de 4 semanas. No tuvimos resultados, no fue posible conseguirlas. Ahí mi pánico era terrible, ya me dolían los pechos y emocionante me sentía quebrada por dentro! Así empezó mi búsqueda frenética en Internet, hasta que llegué a Women on web, tenía mucho miedo, me pasé mil películas, que podía ser una página falsa o que la policía podía rastrearla! Busque comentarios en Internet y me decidí, los contacté, llené el cuestionario y al otro día respondieron con un correo. Yo siempre con mucho miedo de las posibles consecuencias, hice la donación y se suponía que en unas 4 semanas llegaría mi paquete. Como me suguirieron fui a hacerme una ecotomografia para confirmar las semanas . Fue terrible, verlo escuchar lo latidos, me sentí pésimo y el doctor estaba muy feliz por mi. Lo peor es que ya tenía 7 semanas, con mucha suerte el paquete llegaría cdo tuviese 11 semanas. No me quedaba más que esperar. Ya casi no comía, cada vez me sentía peor, mi guata empezaba a crecer, yo sentía que los pantalones me apretaban y me desesperaba. Si bien mi marido me apoyaba, tampoco hablábamos abiertamente del tema, yo me sentía muy culpable me cuestionaba todo, ser una mala mujer, una mala madre y pensar que lo que quieres hacer es un crimen en tu país también afecta mucho. En fin pasábamos las 11 semanas y el paquete no llegaba, si bien ya estaba en Chile se quedó estancado en correos de Chile! Terrible noticia para mi ya que para que todo fuera de forma segura debía ser hasta las 12 semanas y no había espenzas de que el paquete llegara a tiempo. Les comunique a las chicas de Wow y me dieron la posibilidad de enviar un paquete de emergencia por una persona en Chile y que no tardaba más de 2 días, pero debían compartir mis datos con ella. Con todo el miedo del universo accedí y al otro día se contactó conmigo ésta niña. Acordamos el lugar de la entrega y todo salió muy bien. Nos comunicamos por whatsapp y fue mi apoyo, mi guia, mi pilar junto a mi marido. Ya tenía 12semanas + 2 días cuando tomé la Mifepristona (a eso de las 7am) ése era para mi el punto de no retorno! Lo hice y sabía cuales eran sus efectos. 24 horas después tenía que tomar la primera dosis de miso, mi marido fue a dejar a mi hijo mayor al colegio y yo me puse las pastillas bajo la lengua, antes había tomado 1diclofenaco y 1 paracetamol, me recoste esperando ese dolor que describen las historias que he leído... comenzaron las contracciones leves como una menstruación, Edu (mi marido) me puso guateritos calientes en la guata y en la cola que me dolía bastante. Aprox. Una hora y media después de la primera dosis empezó el infierno... eso fue para mi, fui al infierno y volví. Empecé a sudar, ni hubo guatero ni pastilla que pudiera calmar el dolor, es como si te estrujaran el útero, me revoque de dolor, me mordi las manos, me paré, me senté, Edu me sostenía, lo apreté ta n fuerte! Yo jadeaba estaba mojada entera y pensaba que en 20 minutos tenía que poner la otra dosis, sentía que no sería capaz! De pronto sentí como si algo se rompiera y el dolor infernal se calmó, era un dolor soportable, puse la otra dosis y Edu tenía que recoger a nuestro hijo al colegio ( justo salió temprano ese día) se llevó a hijo más pequeño para que yo pudiera descansar un poco. A todo esto el sangrando no era tan abundante. Cuando quedé sola me paré al baño y al caminar sentí que algo bajaba... me apure, me senté en el baño y sentí como bajaba por mi vagina se sentía como una pelota de pin pon... sentí que cayó al agua. No quería miarar porque a esas alturas seguramente ya estaba formado y eso si que no podría resistirlo... me hice la valiente y miré pero había tanta sangre que no pude ver nada. Después de eso dormí como 30 minutos llegaron mis hijos... Edu preparó sopa, puse comer sin problemas, el dolor disminuyó considerablemente. Aunque yo estaba casi segura que se había completado el aborto usé todas las dosis que me indicaron las chicas. Descanse toda la tarde, dormí mucho. El dolor mas terrible no duró más de 30 minutos, que en ese momento fueron eternos, pero dentro de todo lo que podía pasar estuvo tranquilo, ni hubo fiebre al menos. Han pasado casi 3 semanas desde el aborto y ya fui al ginecólogo, no tuve ninguna complicación, mi útero está normal , hoy ya casi no sangro nada.

ඔබේ ගබ්සාව නීති විරෝධී වීම ඔබේ හැඟීම්වලට බලපෑවාද?

Claro que afecta, sientes más culpa, más miedo! El que sea ilegal, es lo que reafirma para quienes se oponen al aborto libre, el poder enjuiciar , crucificar y maltratar a quienes se atrevan a pensar o sentir distinto. No importan los motivos que tengas como mujer o como simple ser humano!

Cristina

Primeira mente, quero agradecer vcs que deixaram seus depoimentos, pois isso…

Raquel Monterrey

I spoke with the spirit of my child before my abortion. That spirit who was…

Daniela

Y lo volvería a hacer, habia terminado con mi ex pololoy el era super…

Julia

W momencie kiedy dowiedziałam się ze jestem w ciąży nie wiedziałam co robić.

Anonimowa

Dwie kreski...Te dwie czerwone kreski na białym papierku były jak kubeł zimnej…

Melanie

No era el momento ni la persona

Luka

Hice lo mejor que pude, estando bajo toda la presión del mundo.

Almma Crysta

Supe de mi embarazo el 19 de enero de 2018 por una ecografía transvaginal que…

ROCÍO

Lo logré....estoy tranquila

carolina

Interrumpi mi embarazo de un mes y medio

Yeniffer

Soy madre soltera trabajo por un sueldo miserable tengo 2 hijos vivo de…

O.N.A

Wieść o ciąży była dla mnie szokiem, ale mogłam się jej spodziewać bo niestety…

P

...Lo quería pero no podía

Jos

Era lo mejor

Juliana

Quero tranquilizar vocês, descobri minha gravidez no dia 1º de dezembro de 2019

Paula *

Yo acompañe a mi hermana quien pasó por este proceso, siempre fui una persona…

Adriana Reyes

Hola mi nombre es Adriana tengo 22 años y soy estudiante de Pedagogía; quisiera…

Aneta

Witam gdy tylko dowiedzialam sie że jestem w ciąży zalamałam się bo dwojke…

Julia

Razem z moich chłopakiem znamy się niecały rok , jest ode mnie młodszy o 4 lata…

Gaby

Força, tudo que precisa!