Valentina S.

Share your story

2017 المكسيك

Yo no estaba enterada de mi embarazo, en el momento del aborto tenia 8 semanas con 4 días. No recordaba la fecha de mi ultima menstruación tenia muchas cosas mas en la mente. Mi pareja y yo tenemos 5 años juntos de los cuales solo nos cuidamos 6 meses al principio de nuestra relación, después de eso nos "cuidábamos" con el método del ritmo, pensábamos que habíamos tenido tanta "suerte" en que nunca había pasado nada y que despues de tanto era poco probable que pasará algo. El primer mes no tuve ningún síntoma, incluso iba al GYM cargaba pesas, llegue a hacer deportes extremos y nunca me sentí mal, llego un día en que recordé que no me había bajado, trate de hacer memoria con mi pareja y me tenia que haber bajado hace 15 días aprox, no le dí muchas vueltas y pensé que posiblemente era algo hormonal, él se preocupo un poco mas y me dijo que nos hiciéramos una prueba de embarazo, yo bromeaba mucho con el tema, le decía a mi novio, "a tu bebé se le antoja una pizza" él como el gran hombre del que estoy enamorada me llevaba por la pizza y nos reíamos porque yo estaba incrédula con la idea de poder estar embarazada, SIEMPRE supimos que si en algún momento estábamos en esta situación lo que haríamos seria abortar, ya que tenemos un plan de vida en el cual nos faltan unos cuantos años para poder ofrecerle a un hijo todo todo todo lo que se merece y debe tener, hicimos la prueba de orina y salieron 2 rayas una un poco tenue, yo seguía demasiado incrédula con la idea pensando en que hay un margen de error y tal vez se habia corrido la tinta de la prueba, a pesar de que para ese momento se me había antojado la piña de una manera exagerada siendo que normalmente es una fruta que no se me antoja nunca! el olor a huevo me provocaba dolor de cabeza, tenia poco que diario me había comenzado a doler la cabeza, las nauseas eran muy muy leves, tenía ardor en el estomago porque no podía comer casi naada porque no me pasaba no lo vomitaba ni así simplemente no aguantaba la comida en la boca no me daban ganas de comer aun en ese punto pensaba que algo me había caído mal y que por eso estaba así, empezamos a investigar acerca de clínicas de interrupción. El día que sacamos la cita para acudir al lugar, yo seguía pensando en la posibilidad de no estar embarazada, pensaba que al hacer el ultrasonido me dirían "oh no estás embarazada, ahí no hay nada" pero en el momento que vi la pantalla sentí taaaantos sentimientos encontrados que no pude y comencé a llorar, pensaba en lo hermoso que era que algo estuviera creciendo dentro de mi, y a la vez tenia tanto coraje de que no fuera el momento correcto, que no pudiera ofrecerle nada a eso que crecía dentro de mi, fue un sentimiento muy fuerte porque justo ahí me di cuenta de que SI ESTABA EMBARAZADA, que no era que algo me hubiera caído mal, o algún tema hormonal, a pesar de todos esos sentimientos sabía lo que teníamos que hacer, mi novio y yo tenemos 24 años, el recién graduado y a mi me faltan 2 semestres, tenemos otros planes y no sería capaz de "truncar" los sueños de mi novio, ni los míos ademas de que no sé que calidad de vida podría tener ese bebé, estoy segura que amor nunca le hubiera faltado, pero eso no es suficiente. Creo que mucho se habla del tema, pero hasta el momento en que vives algo así no sabes como vas a reaccionar, fue un momento difícil lleno de sentimientos, durante el procedimiento no vi nada, no sentí nada, solo desperté y todo había terminado, me resulto difícil pensar en lo "fácil" que puedes acabar con eso, mi novio fue ese pilar para no derrumbarme, su apoyo incondicional y el amor que me transmite era lo que necesitaba para no caerme, a partir de ese momento entendí la irresponsabilidad con la que traté este tema y que espero nunca volver a vivir algo como esto. Hay días en los que estoy muy bien, sé y tengo claro porque se hizo, pero a veces me pongo a pensar en como sería... si tendría mi nariz o la de mi novio, (en el ultrasonido se alcanzaba a notar que se empezaba a formar su pequeñita nariz). Ahora mas que nunca tengo tantas ganas de superarme y que si llega el momento, no me agarre desprevenida y sin nada, y que pueda optar por tenerlo.

هل أثر عدم شرعية الإجهاض على مشاعرك؟

No

Daniela

No era el momento, no me arrepiento.

Kristina Brandon

‪#‎StandWithPP‬ I never wanted kids. I got pregnant in college when I was 17.

Anna K.

nie żałuję,

Bobbie

The first time I was too young the next I was old enough to know I had no right…

Maggie

Desculpa não te ter dado uma chance de sobreviveres, mas fiquei demasiado…

Frances

Feeling like myself again

Charlie

An abortion in an abusive relationship

Edyta

Nie wstydzę się tego, że jestem teraz szczęśliwa!!!

Maria

Sou dona de mim.

Dani

Aborto a las 4 semanas, perdóname mi ángel.

Katarina

w wieku 20 lat. Byłam za młoda, mam wielkie plany na przyszłość, nie chciałam…

Wer

Tomé la decisión correcta, tal vez no justa, pero correcta.

Margarita

Dicen que interrumpí una vida, yo siento que lo que hice fue continuar con la…

Sabine Ryan

It's not as bad as you think. Please read my story!

Bryann Turner

It was the right decision for me at this time.

Claire

My first abortion took place when I was 19 and the second, when I was 26. I…

Francisca

yo encauce mi destino...

kate swanson

I didn't intend it to, but safe, legal abortion played a huge part in my family…

Liz

Eu tinha 22 anos, minha menstruação atrasou e meus seios estavam muito inchados.